اکنون این پرسش مطرح است که آیا این حلقه همان حلقه مفقوده‌ای بود که پیدا شده و دیگر از اختلاف و کشمکش خبری نخواهد بود؟اگر چه پرچم جدید ملی کوزوو ملایم و شیرین می‌نماید اما در پس این پرده خوش رنگ، حداقل 120هزار صرب در کوزوو آرمیده‌اند که آن را به رسمیت نخواهند شناخت.
تقریباً نیمی از آنها تحت حمایت ناتو در مناطق پراکنده‌ای در جنوب رود ایبار زندگی می‌کنند که اگر اتفاقی روی بدهد این رود کشور را به 2 قسمت تقسیم خواهد کرد.
بنابراین مسئله کنونی این است که چگونه صربستان به نبود 15 درصد از خاک سرزمین اش واکنش نشان خواهد داد.بخش عمده این مسئله به این امر بستگی دارد که چه کسی در منازعه داخلی میان بوریس تادیچ، رئیس‌جمهوری جدید منتخب ووجیسلاو کاستونیکا نخست وزیر صربستان پیروز میدان خواهد بود؟
هر دو مخالف استقلال کوزوو هستند اما کاستونیکا به‌عنوان یک ملی گرا به وزرای صرب توصیه کرده است طرحی را آماده کنند تا به نوعی در استقلال کوزوو خدشه وارد کنند که از آن جمله می‌توان به جلوگیری از ارسال انرژی و آب به کوزوو اشاره کرد.
تادیچ کوزوو را یک دولت کاذب توصیف کرد. او که خود را لیبرال می‌نامد مخالف این حرکت‌ها و نیز مخالف برقراری روابط با کشورهایی است که استقلال کوزوو را به رسمیت می‌شناسند.
در بهترین حالت خوش بینی این اقدام یک راه حل یک جانبه گرایی است که حاصلی جز سنگ اندازی بر سر راه اهداف نظم بین‌المللی جدید ندارد در حالی که می‌توان اختلافات را به شیوه مسالت آمیز حل کرد.
اینکه کوزوو به زور آنچه اسلوبدان میلوسویچ در این منطقه انجام داد آنجا را به جایی بی‌نظیر تبدیل کرد، استدلالی بس ضعیف است.
ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه هفته گذشته گفت: روسیه آمریکا و انگلیس را به خاطر به رسمیت شناختن فوری استقلال کوزوو که دو استان گرجستان، اوستیای جنوبی و آبخازیا یا ترانس نیسترا را از مولداوی جدا می‌کند، بوزینه خطاب نخواهد کرد.
اگر کشمکشهای دیرین شوروی سابق قصد سر برآوردن داشته باشند و الگویی را به وجود آورند این صربستان است که میتروویکا را محاصره خواهد کرد و این امر می‌تواند به راحتی صحنه کشمکشهای جدیدی را پدید آورد.
آزمون اروپا
در این میان اتحادیه اروپا در معرض آزمون قرار خواهد گرفت. همان طوری که کارل بیلدت وزیر امور خارجه سوئد و از افراد با تجربه در منطقه بالکان اشاره می‌کند توانایی اتحادیه اروپا برای از عهده بر آمدن این مسئله چه به لحاظ سیاسی و چه به لحاظ نظامی محل تردید است.
برخی از کشورهای اروپایی درخصوص به رسمیت شناختن کوزوو اختلاف نظر دارند.موضوع کنونی این است که آیا استقلال کوزوو خطاهای گذشته را جبران خواهد کرد و آیا آینده را مورد توجه قرار خواهد داد؟
در هر صورت پیشرفت‌های کمتری در حل کشمکشهای میان صربستان و اجتماعات آلبانیایی تبار به دست آمده است.امید‌ها برای آینده در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
گاردین
18 فوریه 2008
